3 ایده

یک

من مجبورم اینجا باشم. چون نمی خوام با بیرون آمدن قبل از پیدا کردن یک کار جدید یا بیزنس خودم، خانواده ام رو توی فشار اقتصادی قرار بدهم. همین طور فکر می کنم شاید موندن توی خونه بیشتر منو دچار افسردگی بکنه که بیشتر و بیشتر توی منجلابی که هستم فرو برم و بی انگیزه تر و داغون تر بشم. چهار روز توی خونه موندم. یکم نفس گرفتم. فکر کردم رفتن سر کار آسون تر شد. ولی الان دو روز اومدن سر کار همش پرید.

دو

Pain is inevitable. Suffering is optional.

من فعلا مجبورم با اینا کار کنم. مجبورم تحملشون کنم. ولی مجبور نیستم خودم رو آزار بدم. مجبور نیستم عصبانی بشم یا حرص بخورم. مجبور نیستم ناراحت و عصبی و افسرده باشم. هرکار می تونم بکنم و اون چه که احساس می کنم وظیفه ی منه رو انجام بدم، ولی جگر خودم رو نسوزونم. تهش اینه که اینا نمی خوان این کار رو انجام بدن چون براشون سود نداره. توجه کافی هم بهش ندارند. وقت هم براش نمی گذارند. من رفتم قضیه رو به همشون گفتم. سعی هم کردم که فشار بیارم. ولی تا الان موفق نشدم. فشار بیشتر هم شاید بیارم. ولی خودم رو ناراحت نمی کنم ار این فشار آوردن. می خوام Happy باشم.

سه

من هیچ وقت این کارم رو قبول نکردم. یعنی نپذیرفتم که به عنوان مدیر این شرکت رسیدگی به مانده بدهی ها همون شغل منه. مذاکره و رایزنی با نماینده ها و هیئت مدیره و اس اس ها شغل منه. یعنی من صبح سر کار که میام باید این کارها رو انجام بدم. همیشه انجامشون دادم ولی همیشه از روی اجبار. همش خواستم که زودتر تموم شه تا برم سر اون کار اصلی خودم. در حالیکه اصلا اون کار اصلی همیناست. همین پیگیری ها. همین ایمیل زدن ها. همین لینک و رابطه زدن ها. مثل وتیکه میخوای از رودخونه رد شی ولی میخوای پات خیس نشه. یا زیر بارون موندی بدون این که دلت بخواد و حالا از خیس شدنه داری زجر می کشی. در حالی که اگه برای قدم زدن زیر بارون اومده باشی از خیس شدنه لذت می بری. 

هیچ و قت از ته دل به بیشتر کارا رسیدگی نکردم.

من هیچ وقت تا الان این کار رو قبول نکردم .. از صمیم قلب نپذیرفتم و embrace نکردم.

سه + یک

بعضی کارها هم مثل الکل یا مخدره. اون لحظه که انجامش میدی یه لذت موقتی ولی آنی رو بهت میده ولی تو بلند مدت فقط ناراحتی و نارضایتی از خودت رو میاره. یه کارایی مثل چک کردن فیس بوک، یه سری تماس ها و تلفن ها، وقت کشی توی کار و ... .