Sorry to be me

تو این چند روزه حالم خیلی خوب نبود. باز با حس بد و اون صدای ملعون توی ذهنم که همش منو تحقیر می کنه. جمله ی I’m sorry to be me  همش توی ذهنم اکو میشه.

دیروز رفته بودیم ویلای ماکان اینا به دعوت خودشون. این فکر به سرم زد که معاشرتم رو باهاشون کم کنم. چون وقتی اونجاییم همش احساس تحقیر می کنم. احساس می کنم تو جایی هستم که کنترل روش ندارم. جایی هستم که هم از لحاظ مادی و هم از نظر فرهنگی توی سطح پایین تری هستم. همین طور یه جورایی انگار بدجوری زیر منت هستم و نمی تونم خودم باشم.

توی شرکتم و باز حوصله ی کار ندارم. دیشب خواب می دیدم که کوش داره میره و دارن یکی دیگه رو جاش میارن. و اون هم به من نگفته.

سعی می کنم تمرکز کنم و اونچه پس زمینه ی ذهنم اذیتم میکنه رو روی کاغذ بیارم:

- اینکه علیرغم تصمیماتی که گرفتم هنوز نتونستم هیچ کدوم رو عملی کنم. موقعیت جلوم گنگ و مبهمه که نقطه ضعف من و تردید من رو در تصمیم گیری تشدید می کنه. مثلا در مورد فرانسه نمی دونم کرد. شروع کنم یا نه؟ البته همسر بسیار مهمتره. ولی اصلا شروع کردن برای اون عقلانی هست یا نه با توجه به برنامه ی فعلیش و وضع زندگی و بچه. 

- البته هیچ کدوم هیچ کدوم هم که نه، دکتر روانشناس رو شروع کردم، تکلیف دارو و روانپزشک رو هم امروز مشخص می کنم. چند روزی توی هفته ی گذشته حالم خیلی خوب بود، بخاطر همین داشتم فکر می کردم که دارو و روانپزشک رو کلا بی خیال شم. ولی اواخر هفته که حالم کمی بد شد، واقعا تو همون حالت پریدن به بچه بخاطر گریه بودم. و چند بار هم پریدن به رضوان

- درس رو هم هنوز شروع نکردم. همش تردید دارم و تنبلی ام میاد. هی میرم به کتابخونه و این ور اونور سر می زنم. اما اینکه بشینم سر درس شاید سر جمع تو این ماه یه ساعت هم درس نخوندم.

- و این شکم. این شکم لامصب که انگار مسابقه میده با کمربند. هی داره جلو میاد  و من هم کماکان مثل گاو می خورم.

و همین جوری که از همین متن معلومه من هم مداوما خودم رو (شاید الان کمی زیر پوستی تر و نا خودآگاه تر) دعوا می کنم.

داشتم فکر می کردم که این جوری که من پیش میرم، به این کندی، با این تمرکز کم

[نا تمام]

30 فروردین 93