پارک سر نیایش

توی پارک سر نیایش نشستم و بازی بچه ها رو تماشا می کنم. پسر بچه های تخس و دختر های های شیطونو تعاملات گاها وحشی و خام کنترل نشده ای که باهم دارم. یهو از ذهنم گذشت که شاید الگوی تربیتی "درست" در واقع وجود نداره. الگوی درست الگویی هست که بهش کمک کنه که توی این جامعه زندگی کنه، تعامل کنه، پیشرفات کنه و از زندگیش لذت ببره. اگه توی یه جامعه ی وحشی یه آدم متمدن بزرگ کنی بزرگترین ظلم رو بهش کردی. اونچه شاید در این مقطع درست به نظرم میرسه اینه که 1 - آدمی تربیت کنم که بتونه اینجا زندگیش رو پیش ببره 2- یادش نره که همه چیز اینجا زندگی کردن نیست و همه چیز وفق دادن خودت با شرایط نیست. اینکه یادش باشه که خوب وقتی زنده موندن و زندگی کردن رو یاد گرفت، حالا میتونه تلاش کنه برای تغییر دادن اونچه هست به اونچه باید باشه یا گاهی بتونه بزنه بغل و اون کاری رو بکنه که دوست داره نه اونی که مجبوره یا زندگی و جامعه داره به اون سمت هلش میده. بدونه و یاد بگیره که جبر شرایط جبر زندگی نیست. حق انتخاب داره. همه چیز این نیست. و فکر می کنم اگه یه روزی ازم پرسید که چرا اون موقع نرفتی خارج که مجبور نباشی توی این محیط باشی بهش خواهم گفت که این انتخاب من بوده برحسب شرایطی که من توش قرار داشتم. اگر تو میخوای بری من شاید کمکت کنم و شاید نه و برای چیزی کمکت خواهم کرد که بهش اعتقاد داشته باشم.

در غیر اینصورت بهر حال تو آزادی که انتخاب خودت رو داشته باشی

10/3/91

پارک سر نیایش