Give up

لحظه ی تلخیه لحظه ای که می فهمی که به یک عمر زندگی متوسط محکومی. که هیج چیز خاصی نمی شی. که هیج پدیده ای نمی شی. هیج آدم خاصی نیستی و فقط یکی هستی مثل بقیه. شاید با یه سری تفاوت و کم و زیاد. اینکه می فهمی هیجی نیستی و هیج جیزی هم نخواهی شد. برات به صورت گنگی مسجل میشه که بقیه عمرت رو هم به بطالت و جنگیدن و تلاش برای هیج و پوچ صرف میشه. حتی دیگه نمی دونی چی ارزش جنگیدن داره. اصلا چی ارزش داره.

The moment that you realize you are doomed to a life time of mediocrity.

The moment it dawns to you that you don't have what it takes to change anything, to be influential, you just don't have the potential or strength to change the world, even a very small part of it. When you just give in to being a mediocre white collar with dead ambitions and pale and dying dreams.

Just it occurs to you that maybe you can prevent this for your child. 

Then again, its her life not yours. Her chance not yours and you don't have the smallest right to try to live her life by yourself. 

8:15

Small room - 29 Shahrivar 91

P.S:    "Fade to Black" ...